WDE Spotlight: Diya Samit
In WDE Spotlight geven we het woord aan diverse ontwerpers uit de Embassies. Dit keer spreken we met TU/e student Diya Samit, onderdeel van de Embassy of Food in 2022. Wat is haar achtergrond? Wat inspireert haar? Wat hoopt zij met zijn werk te bereiken? Je leest het in deze Q&A!
Kun je iets meer vertellen over jezelf, je achtergrond en je ontwerppraktijk?
Ik ben Diya Samit. Ik ben geboren en getogen in India en ben onlangs naar Nederland verhuisd om een bacheloropleiding te volgen. Ik heb mijn bachelor Industrial Design aan de Technische Universiteit Eindhoven gehaald en volg momenteel de masteropleiding aan dezelfde faculteit.
Ik groeide op met twee werkelijkheden: het land van overvloed, dat ook het land van armoede is. Er is een sterk contrast tussen het oude en het moderne. Afhankelijke en onderling afhankelijke samenlevingen bestaan naast elkaar. Ik werd daar blootgesteld aan falende infrastructuur en slechte uitvoering, terwijl ik ook getuige was van innovatieve ontdekkingen op bijzondere gebieden. Dit contrast heeft een sterke invloed op mijn identiteit.
Door deze achtergrond leg ik als ontwerper de nadruk op duurzaamheid, toegankelijkheid en de democratisering van zowel kennis als ontwerp. Ik wil graag ontwerpen op het snijvlak van biologie en technologie, van het gekweekte tot het gefabriceerde. Ik zie mezelf als een onderzoeker. Nieuwsgierigheid drijft me om dingen te maken, problemen op te lossen, te spelen met materiaal, mogelijkheden te verkennen en net zo lang met iets te experimenteren tot ik het begrijp.
Jouw project maakt deel uit van de Embassy of Food tijdens de Dutch Design Week 2022. Wat kun je ons vertellen over dit project en in welke fase het zich nu bevindt?
De afgelopen tien jaar was het effect van de klimaatverandering heel verstrekkend en complex. Dit had een negatief effect op de oogst, veiligheid en kwaliteit van voedsel. Om deze enorme veranderingen het hoofd te bieden, moet het voedselproductiesysteem radicaal veranderen.
Specerijen smaken niet alleen goed, maar staan ook in grote belangstelling. Momenteel spelen specerijen een essentiële rol bij onze eetgewoontes. De ecologische voetafdruk die ze veroorzaken, door transport en consumptie in Europa, is enorm. Historisch gezien heeft de handel in specerijen de wereldkaart opnieuw getekend en was het bepalend voor de wereldeconomie. Het leidde tot de ontwikkeling van een enorme infrastructuur ter land, ter zee en verspreid over continenten. Dit was het begin van de globalisering en zorgde voor een blijvende verandering van de eetgewoonten in Europa. Dit raakt mij persoonlijk, aangezien ik opgroeide in een land dat gebukt gaat onder institutionele problemen, zoals armoede, spanningen tussen gemeenschappen en een corrupt regeringssysteem. Allemaal overblijfselen van de koloniale onderdrukking uit het verleden.
Specerijen zijn een interessant onderwerp vanwege hun grote ecologische voetafdruk, waardoor ze niet erg duurzaam zijn. Verder is er tegenwoordig een enorme verscheidenheid aan specerijen op de markt; in supermarkten zijn ze overal verkrijgbaar. Als consument zijn we blind voor hun herkomst en hebben we geen controle over hoe ze worden gekweekt. Dit vraagt dus echt om een cultuuromslag. De handel in specerijen moet zich aanpassen en op de juiste manier omgaan met de groeiende vraag en de klimaatverandering. Geen eenvoudige opgave, gezien de voortdurende ontwikkeling van het gebruik van specerijen in de voedings- en welzijnssector.
Syntopia schetst een speculatief scenario, waarin specerijen duurzaam, wijdverbreid en op zeer persoonlijke wijze worden geproduceerd. Stel je voor dat je alle gezondheidsvoordelen van kurkuma krijgt, zonder het te hoeven proeven. Of dat je geniet van een lichtgevende cocktail met de bioluminescente bestanddelen uit kurkuma. Syntopia haalt niche technologieën weg achter de gesloten laboratoriumdeuren en brengt ze naar de voorgrond, zodat ze toegankelijk zijn voor het grote publiek. Deze technologieën moeten het mogelijk maken om specifieke eigenschappen van specerijen te isoleren en te combineren, zodat gepersonaliseerde specerijen ontstaan.
Syntopia wil deze eigenschappen van specerijen overbrengen met biotechnologische schimmels, gebruikmakend van biosynthese en parametrische chemie. Het kweekt gepersonaliseerde vruchtlichamen als nieuwe specerij. Supermarkten kunnen deze op een duurzame manier kweken in bioreactoren met een gecontroleerde omgeving. Dit vermindert de CO2-uitstoot en brengt ons dichter bij de bron van het voedsel dat we consumeren. Om onze verbeelding te stimuleren, heb ik gekozen voor een artistieke benadering en toont het project speculatieve prototypes die laten zien hoe specerijen er in de toekomst uit zouden kunnen zien.
Kun je uitleggen hoe je project zich verhoudt tot het verhaal van deze Embassy?
Tijdens DDW22 laat de Embassy of Food de toekomst van de supermarkt zien. Ook vandaag is de supermarkt een plaats waar mensen samenkomen, een ruimte om nieuwe technologieën en producten te introduceren, een plek om trends, praktijken en culturen beter te begrijpen. Zoals Chloé (Rutzerveld) zegt, geven wij als consument – zonder het zelf te beseffen – elke dag vorm aan de toekomst van onze planeet door wat we allemaal in onze winkelwagentjes stoppen.
Syntopia sluit aan bij dit thema van de tentoonstelling door een transitie voor te stellen die duurzamer, eerlijker en gezonder is. En die tegelijkertijd een sterk gepersonaliseerde manier biedt om voedsel in de toekomst te produceren, zodat we veel dichter bij de bron van ons voedsel komen. Het laat zien hoe supermarkten in de toekomst een rol kunnen spelen bij burgerwetenschap en hoe ze een knooppunt voor voedselproductie kunnen zijn.
Wat voor soort ontwerp/project zou je in de toekomst willen realiseren en waarom?
Als ontwerper wil ik de mensheid een alternatieve toekomst voorschotelen, waarin we mens en natuur niet langer als gescheiden zien. Mensen leven samen met de natuur op aarde. Voor het in stand houden van die relatie is het essentieel om op een duurzame manier te ontwerpen. Als ontwerper wil ik graag een brug slaan tussen mens en natuur, om met materiaalverkenningen de boodschap van duurzaamheid en democratisch ontwerp over te brengen. Ik wil mijn ontwerpproces zo vormgeven dat mijn ontwerpen samenwerken zijn met de natuur, zodat ik het antropocentrische grenzen overstijgt. Ik wil ontwerpen maken die het digitale en biologische domein samen laten gaan. Ik wil de relatie tussen cultiveren en produceren onderzoeken. Ik geloof heilig in wat Neri Oxman zei: “Technologie haalt de verbeelding in, en daarom heeft verbeelding een verantwoordelijkheid”. Ik wil mijn ontwerpproces zo aanpassen, dat ik de sociale en ecologische waarde van biodesign kan ontsluiten. De natuur wil ik benaderen vanuit een samenwerkingsperspectief in plaats van een uitbuitend perspectief, waarbij ik me misschien richt op een intersoortelijke toekomst.
Hoe denk je dat jullie ontwerp impact kan hebben?
Syntopia brengt diverse discussies naar de voorgrond, die invloed kunnen hebben op de toekomst van voedselproductie en consumptie. Het verhoogt ten eerste het bewustzijn over de ecologische voetafdruk van het voedsel dat we consumeren. Momenteel onderschatten consumenten hoe ontzettend groot de ecologische impact van hun voedselkeuze is. Syntopia wil mensen informeren over de oorsprong van hun eten en de reis die het heeft afgelegd om op hun bord terecht te komen.
Momenteel spelen er binnen de biotechnologie wetenschappelijke debatten, de vergelijkbaar zijn met die bij geneeskunde en microbiologie. Door het debat vanuit dit perspectief te bekijken, is het moeilijk voor niet-biotechnici om de mogelijkheden ervan in de moderne wetenschap te begrijpen. Syntopia opent de geest van gewone mensen voor een bredere toepassing van deze technologie, door het een herkenbare context te geven. Biotechnologie heeft de laatste tijd grote sprongen gemaakt en wordt steeds belangrijker in het dagelijks leven. Terwijl processen als de fermentatie van melk en wijn al duizenden jaren hetzelfde zijn, gaat Syntopia de discussie aan over de grenzen van deze technologie en de utopische of dystopische toekomst die het met zich mee kan brengen.
Vervolgens wil het project ook de reikwijdte benadrukken die citizen science heeft in de supermarkt van de toekomst. Ten slotte roept het op tot een dialoog over de genetische modificatie van voedsel en stelt het de vraag: is bewerkt voedsel altijd een slechte zaak? Er wordt in de samenleving neergekeken op genetisch gemodificeerde en bewerkte voedingsmiddelen. Gezondheidsliefhebbers voeren campagne tegen het gebruik van GGO’s in de voedingsindustrie, wat ondersteund wordt door het huidige beleid. Deze perceptie moet veranderen om het hoofd te bieden aan een in termen van klimaatverandering onvoorspelbare toekomst. Syntopia roept beleidsmakers en regelgevers op om hun kijk op genetisch gemodificeerd en bewerkt voedsel te heroverwegen. Het vraagt hen van perspectief te veranderen en het beleid voor dergelijke wetenschappelijke ontwikkelingen opnieuw te evalueren.
Kun je nog een interessante ontwerper noemen die aan hetzelfde onderwerp werkt? En wat maakt zijn/haar projecten zo geweldig?
Chloé Rutzerveld werkt aan vergelijkbare projecten op het gebied van voeding, die ik erg interessant vind. Haar projecten zijn gedurfd, en het bedenken van een alternatieve voedseltoekomst biedt echt een nieuwe kijk op wat we eten, waarom we het eten en wat we in de toekomst wel of niet zullen eten. Qua speculatief ontwerp was Kuang-Yi Ku’s Tiger Penis Project een grote inspiratiebron voor mij tijdens de ontwikkeling van Syntopia. Het project brengt met succes een zeer nieuwe, niet-westerse kijk op speculatief ontwerp en vindt een balans tussen rituele praktijken, biotechnologie en geneeskunde om het zo voor iedereen toegankelijk te maken.
Als je één persoon mocht kiezen om mee samen te werken (een ontwerper, politicus, kunstenaar, wetenschapper, organisatie, wie dan ook), wie zou je dan kiezen en waarom?
Ik sta te popelen om samen te werken met een groep uiteenlopende professionals buiten de ontwerpgemeenschap – zoals ecologen, biomedische ingenieurs, chemici en bio-artiesten – om zo mijn visies als ontwerper te realiseren. Ik denk dat interdisciplinaire samenwerking de sleutel is bij het ontwerpen van een mogelijke toekomst die het mensgericht-zijn overstijgt. Ik wil graag samenwerken met Nonhuman Nonsense, een onderzoeksgedreven ontwerpstudio die werkt met het paradoxale, het tegenstrijdige en met experimenten rond utopie en dystopie, wat ik erg interessant vind.